Page 18 - патека 1

Тргнав во училиште на шест години. Самиот си одев
до училиштето кое беше одалечено околу еден километар

од мојот дом. Се чудеа моите соседи, како толку мало дете
оди само до школо толку далеку, но тоа беше дел од мојот

карактер... желбата за патување ми е во гените.
Во тоа време, еден викенд отидовме со татко ми на

Градскиот стадион каде што имаше фудбалски натпревар и
голема гужва.

Не знам како се случи тоа, но со татко ми се
изгубивме. По некое време пробав да го пронајдам, но во

таа толпа од луѓе не успеав. Се откажав од барање и
решив да си тргнам дома сам.
Мојот дом беше оддалечен околу три километри, но

благодарение на мојата ориентацијата за простор, која и

тогаш ми одеше од рака, без потешкотии и без да
заталкам, си дојдов дома.
Мајка ми ме праша каде е татко ми, а јас и објаснив

дека се изгубивме на стадионот и дека си дојдов сам.

Таа се зачуди, но беше среќна што сум тука. По
некое време татко ми дојде дома, па кога ме виде, се
израдува и се зачуди како сум успеал сам да дојдам дома.

Сé беше прекрасно, јас како дете сакав да помагам,

да бидам од корист, секогаш одев до самопослуга да купам
нешто кога мајка ми заборавила да купи некоја ситница.

17